σε αντίστροφη μέτρηση

Είχε αναταράξεις στην πτήση. Κάπου θα ξεσπάσει βροχή. Σκέφτηκα. Πάτησα το κοχύλι με το παπούτσι μου κάτω από το κάθισμα. Ήταν ένα κοχύλι από το τελευταίο καλοκαίρι της αναμονής. Ξέχασα πως σπάνιοι άνθρωποι σπάνια επιστρέφουν πίσω όταν φύγουν. Στα ακουστικά ένα τραγούδι στα ελληνικά χωρίς μουσική μιλάει επίσης για φυγή. Κι εγώ επιστρέφω. Για μια στιγμή λιποψύχησα κι έστειλα με το msn  ένα "θα είσαι εκεί? " μετά σκέφτηκα τι έχω πια να πω και γιατί να ταράζω ένα άτομο που έχει πειστεί πλέον ότι αυτό που θέλει είναι αυτό που κάνει. Στην προσγείωση άρχισαν τα τηλεφωνήματα. Γεμάτα ερωτήσεις. Δε ξέρω πόσο εύκολα απαντάς μόλις επιστρέψεις σε ερωτήσεις που σου λένε αν θέλεις να μείνεις η να φύγεις απο μια απουσία ζωής. Η μέρα ειχε ξεκινήσει. Η πρωινή πτήση μας είχε ξεράσει πίσω. Τα νέα καταφτάνουν. Πρίγκιπες δάσκαλοι που διακριτικά αναχωρούν. Πρίγκηπες που κάποτε μου έμαθαν να μη ντρέπομαι να κλαίω στις ταινίες, αναχωρούν. Μολις επέστρεψα φωνάζω. Ο ταξιτζής ρωτά αν με ενοχλεί η μουσική. Του χαμογελώ. Κοιτώ την εξοχή της πόλης. Κοιτώ πίσω τα σύννεφα . Δεν εχει μπροστα. Ειναι η αντίστροφη μέτρηση που ξεκινά. "αν ειχε η ψυχή φωνή" δεν εχει . Ξεκολλώ τα αυτοκόλλητα της ευδαιμονίας μου. Και αρχίζω γυμνός να ανεβαίνω το χωματόδρομο. Μιας ηλικίας χωρις συναισθήματα. Επιρρεπής στίς μυθολογίες και τους νεόκοπους Πήτερ Παν, που μου φωνάζουν "Εγω ειμαι παιδι. Ειμαι η χαρά. Είμαι η ζωή"

Εγώ δεν είμαι παιδί. Δεν έχω δικαιολογίες. Μόνο αλήθειες που πρέπει να περιμαζέψω, γιατι η βροχή τις λιώνει σα χαρτι. Βρέχει. Είναι ο σωστός καιρός του "μαζί" κι είναι κι ο πιο σωστός καιρός του "χώρια". Το νερο σε βοηθά να ξεπλένεις. Κι η θάλασσα για να ταξιδεύεις μοναχά. Εμάς μας χωρίζει πια μια θάλασσα. Από τη μια η ζωή, από την άλλη ο θάνατος. Κι εγώ σε αντίστροφη μέτρηση κατευθύνομαι ανάμεσα σε καθημερινές απουσίες στο νομοτελειακό σημείο, της αναχώρησης. Και δεν ειναι που δεν περιμένω μια υποδοχή της προκοπής, είναι που ξερω πιά οτι το κέρδος μου θα'ναι τουτο το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός.  Αυτό.