στο τηλέφωνο

παράξενο,
ξέρεις πότε πρέπει να μου τηλεφωνήσεις.
στην πιο άγρια στιγμή της νύχτας από απόκρυψη
κι αναπάντεχα το σηκώνω.
μου λες απλά το όνομά σου
με μια φωνή που τρέμει ελαφρά στις γωνίες της λέξης
αν και σε αναγνωρίζω αμέσως.
 ποτέ δεν έχει θέμα το τηλεφώνημά σου.
συνήθως τα νέα σου τα μαθαίνω από φίλους η τις εφημερίδες.
εξακολουθώ να σιωπώ μου παραπονιέσαι,
ενώ ξέρεις τους λόγους επακριβώς.
ψελλίζω ένα "σ'ευχαριστώ" κι είναι σα να πάτησα το κουμπί του κόκκινου συναγερμού σου
ξεκινάς ερωτήσεις πολυβολικές, ακατάπαυτες αλλά βεβαίως αναπάντητες.
"δε ξέρω."
Σταμάτα να ρωτάς γιατί δε ξέρω.
μου ανακοινώνεις με συστολή και περηφάνια τι δώρο μου ετοιμάζεις τα Χριστούγεννα.
επίσης μου υπόσχεσαι ότι θα βρέχει.
τα λαμπιόνια της Βουκουρεστίου θα τα έχεις σπάσει όλα πριν έρθω .
μου το υπόσχεσαι σα παιδί και σε πιστεύω.
σου λέω πως δε θέλω να με περιμένεις.
ίσως δε χρειαστεί καν να συναντηθούμε.
μου λες πως θες μια αγκαλιά μου.
και να μυρίσεις τη κολόνια μου στο λαιμό
σου λέω πως θέλω να με αγαπάς από απόσταση και κάτι τέτοια βράδια να μου τηλεφωνάς χωρίς θέμα.

Υπόσχομαι πως θάρθω
θα φοράω μαύρα και κατάμαυρα γυαλιά.
θα κάτσω στη τελευταία σειρά και θα είμαι μόνος.
και τότε σε κοινη την κατάσταση θα αρχίσει η συναυλία.
θέλω να μπορώ να ξεσπάσω απερίσπαστος.
ολα αυτά που σου έχω πει και τα κανες  δικά σου
τότε θέλω να τα ακούσω.
ούτε μια νότα πριν.
μου λες εντάξει αλλά μετά ένα τσάι να το πιούμε μαζί.
σου λέω δε πίνω τσαι 


μετά θέλω να πάρω το καράβι για το νησί.
ειναι εκει κατι ξεραμενα λουλούδια και θελω να φυτέψω αγριολούλουδα αμάραντα
ισως δε ξαναπάω ...


ξέρω ότι έχεις κρατήσει τις ημερομηνίες.
δεν είναι τυχαίο που μου τηλεφωνάς σήμερα ακριβώς
δε κλείνεις
εξακολουθείς να μου μιλάς και η φωνή σου γίνεται πια θεραπευτική.
σαν ακτινοβολία εξαφανίζει τα νεοπλάσματα μου
με γεμίζει υγεία κι αμηχανία.
πως γίνεται να γνωρίζεις πόσο φοβάμαι.
πως γίνεται να μη το αναφέρεις αλλά να το ακούω στη σιωπή σου,
αναρωτιέμαι.

πρέπει να κλείσω τώρα.
να ξέρεις αν δε ξυπνήσω, θέλω να πάρεις ολους τους κωδικους και να με εξαφανίσεις.
σα να μην υπήρξα ποτέ.
να με εξαφανίσεις σου ξαναλέω δυνατά.
δεν απαντας.
μου λες οτι με ειδες σε όραμα στο μελλον να υπάρχω ηρεμος και ευτυχισμένος διπλα σε μια λίμνη αταραχη και πίσω μου μια ιτια με τα φυλλα ως το χωμα να ειναι το κρυφό μου σπίτι.
μου λες πως θα φύγεις πρώτη σε κουρασαν οι πολλες αγαπες
σου λεω να σταματησεις να με νταντευεις.,
εχω τοσες ερωτήσεις να απαντήσω.
δε προλαβαίνω.
εχω τοσα καλώδια κι αιμοπετάλια να μετρήσω.
εχω και μια εκκρεμότητα το Νοεμβρη να ξεκαθαρίσω.
οφείλω να ξυπνήσω.
γελάς.
μου λες πως μεχρι το Δεκεμβρη θα ειμαι ξυπνιος μετα θα ειναι αλλη χρονιά.
αλλοι ανθρωποι.
αλλα θεματα και με θες ξανα σε δραση.

βρεχει για τεταρτη μερα συνεχως.
εχω μια κληση με παραπονα και μια ακομη με βρισιες.
εχω μια κληση που με τον τροπο της με αγαπα.
εχω κι εσενα ομως που ποτε δε θα μου πεις ποσο πολυ σου λείπω γιατι θα γκρεμίσεις περισσότερα απο οσα θα αντεχα.
ας μεινουμε σε τουτη τη συνδιάλεξη λοιπον και στην υπόσχεση σου για το χριστουγεννιάτικο δώρο. ετσι για να περιμένω κατι.
σα λογος να θελω να ξυπνησω μετα...
σα χαδι αναμεσα σε κυνικες οπτικες ινες και ηχους απο συνθεσαιζερ.
τα ανομοια τοπία μας που τα ενώνει η ιδια μεσα ερημια.
καληνυχτα
ψυθιρίζω ενα πρωτόγνωρο "σ' ευχαριστώ" στην κλειστή γραμμη
και πάω...