Την κοιτάζετε
Είναι ψηλή αδύνατη
Τα πόδια της έχουν μια δική τους ομορφιά
δεν συμμετέχουν στην αρμονία του υπόλοιπου κορμιού
-Πρέπει να είστε όμορφη
-Είμαι μπροστά σας απλά δείτε με
-Δε βλέπω τίποτα
-Προσπαθήστε να δείτε. Έχετε πληρώσει ακριβώς γι΄αυτό
Πιάνετε το κορμί της
Προσπαθείτε να δείτε τα μέρη του
το γυρίζετε από δω κι από κει
σαν ύφασμα
το κοιτάτε για ώρα
Το κοιτάτε ξανά και ξανά
το αφήνετε
αφήνετε
σταματάτε να το αγγίζετε πια
Μέχρι εκείνη την στιγμή
δεν είχατε αντιληφθεί
ποτέ πριν
ότι πιθανά δεν ξέρουμε
αυτό που βλέπουν τα μάτια μας
αυτό που ακουμπούν τα χέρια μας
αυτό που αγγίζει το κορμί μας
δεν το ξέρουμε πραγματικά
Αυτή τη νύχτα ανακαλύπτετε το μέγεθος της άγνοιάς σας
-Δε βλέπω τίποτε
Δεν σας απαντά . Κοιμάται.
Την ξυπνάτε. Την ρωτάτε αν είναι επαγγελματίας πουτάνα.
Σας λέει όχι με μια κίνηση του κεφαλιού της.
Τη ρωτάτε , γιατί αποδέχτηκε την πρόταση σας γι αυτές τις πληρωμένες συναντήσεις
Δεν έχει ξυπνήσει ακόμη εντελώς , σας απαντά
-Γιατί από την στιγμή που μου μιλήσατε, κατάλαβα ότι είχατε προσβληθεί από την αρρώστια του θανάτου. Στην αρχή δεν ήξερα να την ονοματίσω. Τώρα ξέρω πως αυτό είναι το όνομά της.
Της λέτε να σας το ξαναπεί
Σας επαναλαμβάνει τη φράση
-Η Αρρώστια του Θανάτου
Της ζητάτε να σας πει ως το ξέρει.
-Το ξέρω απλά. Όλοι το ξέρουμε χωρίς να γνωρίζουμε από την αρχή ότι το ξέρουμε.
Χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε. Απλά.
-Είναι μια αρρώστια θανατηφόρα?
-Είναι . Ναι γιατί ο φορέας δεν ξέρει ότι την περιέχει. Είναι η άγνοια του θανάτου που την καθιστά ανίκητη. Η άγνοια του πως είναι θάνατος, πριν κάποιος πεθάνει.
Τα μάτια είναι ακόμη κλειστά από τον ύπνο.
Θα ΄λεγε κανείς ότι ξεκουράζεται από μια ανεξήγητη κούραση
Έχει τα μάτια της κλειστά
Κι εσείς δε θυμάστε πια το χρώμα τους.
Δεν θυμάστε ούτε το όνομα της
Το όνομα που της δώσατε το πρώτο βράδυ.
Δεν είναι εμπόδιο το χρώμα των ματιών της
που δε θυμάστε
Ούτε το όνομα που τη βαφτίσατε εσείς
Αυτό το χρώμα μεταξύ γκρίζου και πράσινου
Όχι δεν είναι τα μάτια της το εμπόδιο
Αλλά το βλέμμα της
Το βλέμμα
Τώρα σας κοιτάζει
Της φωνάζετε
Γυρνά το βλέμμα της στον τοίχο
-Πλησιάζει το Τέλος. Μη φοβάστε. Σας λέει χωρίς να σας κοιτά.
Την σηκώνετε με το ένα χέρι σας
είναι τόσο ελαφριά
Κοιτάζεστε
Το στήθος της είναι πιο σκούρο από το υπόλοιπο σώμα
Οι ρώγες είναι σχεδόν μαύρες
Τα γλύφετε αχόρταγα
Τα πίνετε
Τα ρουφάτε
Τα ζουλάτε
το κορμί της μένει ασάλευτο
έχει αφεθεί σε σας
στην ορμή σας
αφήνεται ακίνητη.
Της ζητάτε να σας πει μια λέξη
το όνομά σας
Δεν απαντά
Της φωνάζετε να ανταποκριθεί
Ασάλευτη έχει αφεθεί σε σας
Φωνάζετε ξανά
και τότε αυτή σας χαμογελά
Δεν λέει το όνομα σας
δεν κάνει τίποτε άλλο
απλά χαμογελά
κι έτσι σας δηλώνει πως είναι ζωντανή
Κοιτάζεστε ακόμη
Το πρόσωπο της είναι αφημένο στο μαξιλάρι του ύπνου
σιωπή
κοιμάται ακίνητη όπως τα χέρια σας πια
Μια ανάσα
η ανάσα σας
διατρέχει αυτό το σώμα
μιασιωπηλή ανάσα αναγνωριστική
απο τα χέρια ως τα μάτια
απο την καμπ΄υλη της κοιλιάς ωας το πρόσωπο
απο το σκούρο στήθος της ώς τις τρίχες της ανάμεσα στα πόδια
απο τις γάμπες ως το μουνί της
μια ανάσα τα διαπερνά όλα
μια αναγωριστική ανάσα
φτάνει στην καρδιά
πιο μέσα της
στους κροτάφους
στο κρόταφο
στο χρόνο
Επιστρέφετε στη βεράντα με θέα τη μαύρη θάλασσα
Μέσα σας λυγμοί
δεν ξέρετε γιατί
Συγκρατημένοι στα όρια του εαυτού σας
σα να ήταν έξω από σας
δεν μπορουν να σας συναντήσουν
δεν μπορουν να βγούν με ένα κλάμα
Μπροστά στη μαύρη θάλασσα
ακουμπωντας στον λευκό τοίχο του δωματίου
όπου εκεινη κοιμάται
κλαίτε για τον εαυτό σας
όπως θα σας εκλαιγε
ενας άγνωστος.
Επιστρέφετε στο δωμάτιο
Ακόμη κοιμάται
Δεν μπορείτε να καταλάβετε
Κοιμάται εκεί στην ίδια στάση
ακίνητη γυμνή
Δεν μπορείτε να κατανοήσετε
πως μπορεί να αγνοεί τα δάκρυά σας
να αυτοπροστατεύεται απο τα δακρυά σας
να ξεπερνάει όλο το βάρος του κόσμου
με τέτοια άνεση
Ξαπλώνετε στο πλάι της
Τα δακρυά σας εξακολουθούν
κλαίτε για τον εαυτό σας
κλαίτε για σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου