να συνεχίζεις

Αφήνεις τις φωτογραφίες πάνω στις

ταπετσαρίες όπως τις λέξεις στις

παραλίες.

Μετά φεύγεις μακριά.

Κάνεις βουτιές στα χρώματα του νου σου.

Μπερδεύεσαι για λίγο.

Σ’ αρέσει να νιώθεις τον πνιγμό.

Επιστρέφεις.

Κάτι πάντα χάνεται μετά την παλίρροια,

ό,τι απομένει είναι αυτό που αξίζει να

δείξεις

Μια φθαρμένη ανάμνηση ζωής.

Μια γυμνή αλήθεια μυστική που ζητάει

επιχειρήματα.

Ένα παιχνίδι είναι μου λες.

Ένα γιατρικό είναι σου απαντώ.

Μένει πάντα μετέωρη η διαφωνία

μας, πάνω από τις αναθυμιάσεις των

συναισθημάτων.

Αναπάντητη.

Μετά τους βάζεις τίτλους τις νύχτες

όταν εγώ κοιμάμαι κι οι άλλοι

αδιαφορούν η σου λένε πόσο σ’ αγαπούν,

που για σένα μετράει το ίδιο.

Τίτλους γυμνούς από επεξηγήσεις.

Κατάγυμνους.

Σα ρετάλια υποσχέσεων που μείναν

εκεί, στις γωνίες μιας ζωής που δεν

υπολογίζεται στα βιογραφικά…

Χαμογελάς.

Τώρα που μοίρασες τις απαντήσεις.

Τώρα καταλαβαίνω καθαρά πως ξέχασα

να κάνω τις σωστές ερωτήσεις.

Μα δε φοβάμαι

Γιατί ξεγυμνωμένος λευτερώνομαι και

μπορώ

Σε ετούτες τις εικόνες σου να εισχωρήσω,

χωρίς κρότους, χωρίς βαρύγδουπες

δηλώσεις, να εισχωρήσω για πάντα και

να χαθώ εκεί, την ώρα που η ιστορία θα

με προσπερνά και θα με υποβιβάζει σε

έναν που πλησίασε αλλά δεν κατάφερε τη

γυμνή του διάθεση να διαχειριστεί…

Κι εσύ να συνεχίζεις

Γιατί δεν ξέρεις το αλλιώς.