διασωληνομένος

παραμένω με μάτια ανοιχτά

να κοιτώ έξω το ακίνητο κρύο

σα να παγώνει ο χρόνος

και η σκέψη να αναζητά

τις αναμνήσεις για να ζεσταθεί

στέλνω μηνύματα με το ελεύθερο χέρι

που δε θα απαντηθούν

οι υποσχέσεις δίνονται ευκολα συνήθως

γιατί βοηθούν τους ανθρώπους να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια

αλίμονο όμως ποτέ δε τηρούνται

που να βρεις ελεύθερο χώρο για τον άλλο

όταν έχεις φουλάρει από το εγώ σου

κι αυτή η σιγουριά της σιωπής

με κάνει να θέλω να ξυπνήσω μετά

σκέφτομαι  φίλους που εξαφάνισα

σε ώρα που ήθελα απλά μια αγκαλιά

και μου έστελναν  κριτική

σα γευσιγνώστες ξένης ζωής

με ονομασία προέλευσης

Κάθε που έρχομαι εδώ

γίνομαι πιο σκληρός

σα πέτρα που βαρέθηκε το κύμα

κι αποφασίζει να μη φθαρεί

μόνο το δευτερόλεπτο του φόβου

μη δε ξυπνήσω μετά

ακόμη αντιπαλεύω

κι όμως ξυπνώ

παντα κατά τι λιγότερος

ξυπνώ

 την αθωότητα του  ζεστού καλοκαιριού
προσμένοντας