σε χρόνο

Σε 2 μέρες κλείνουν 6 μήνες ακριβώς, από το χειρότερο ταξίδι διάψευσης ,που είχα στη ζωή μου. Με τον καιρό, έχω ξεχάσει  την νυκτερινή πτήση, τον "θάνατο¨ της επιστροφής, αυτό το κενό που συναντάς, όταν η πραγματικότητα αποφασίζει να ορμήσει κατά πάνω σου, σαρώνοντας τα πάντα. Κατάφερα να κρατήσω κάποιες καλές στιγμές αυταπάτης , κι όλο το άλλο, το ξορκίζω, γιορτάζοντας την νεκρανάσταση μου.

Περίεργο!

Σε 3 μέρες κλείνω 30 χρόνια, της πιο δυνατής επιλεγμένης σχέσης της ζωής μου. Ακούγεται λίγο τρομακτικό, όμως δεν είναι. Μια σχέση που ξεκίνησε από μια ακατανίκητη έλξη, χωρίς σχεδόν τίποτε άλλο κοινό, κατέληξε σε μια ιστορία ζωής, γεμάτη αλλαγές, προσθαφαιρέσεις αισθημάτων και συμπεριφορών, ανταλλαγή δώρων και ρόλων, με βάση την ανάγκη να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον και να συνυπάρχουμε "μαζί" κι εντελώς ανεξάρτητοι. Δεν είχα ιδέα ποτέ στη ζωή μου, πως χτίζονται οι σχέσεις, απλά αφέθηκα με απόλυτη ειλικρίνεια στην δική μου επιθυμία και στις δικές μου ανάγκες. Εχω τρομάξει πολλούς ανθρώπους κι άλλους τους έκανα να φοβηθούν. Πολλοί επίσης, σύντομα έπληξαν μαζί μου και τώρα αυτή τη βδομάδα των επετείων, διαπιστώνω πως τελικά, μια, η καλύτερη, είναι αυτή που επιβίωσε. Γιατί απλά ΉΘΕΛΕ να επιβιώσει. Αυτό κρατώ σα μήνυμα τούτης της αλλόκοτης εποχής. Οποιος ΘΕΛΕΙ, τότε μόνο αυτός και μπορεί και υπάρχει και ανθίζει. Οι υπόλοιποι απλά εξαφανίζονται, στους λαβυρίνθους της κατασκευασμένης από κριτήρια αλλότρια των αυστηρά προσωπικών τους αναγκων , μπερδεμένοι σε πρέπει, εικόνες, συμπεριφορές και στρατηγικές επιβίωσης. Η πραγματική αγάπη, εμπεριέχει μια απέραντη ελευθερία κι αυτό μόνο οι λίγοι κι εκλεκτοί το συναντούν και το διαμορφώνουν. Οι άλλοι απλά, στην καλύτερη περίπτωση ,χάνονται, άσχετα από το μέγεθος της κοινωνικής οικονομικής και επαγγελματικής τους ...επιτυχίας. Κι αυτό το αποθηκεύω στο σκληρό,  σε μελλοντικές στιγμές πρόσκαιρης ανασφάλειας για να θυμάμαι στον μέλλοντα χρόνο.