έτσι μου έμαθαν όσο πιο σκοτεινιά μέσα
τόσο πιο πολλά χρώματα έξω
και πάω στη παράσταση με κέφι
κοιτάζω μια την παράσταση μια τα χρώματα στα πόδια μου
με ηρεμία και μια κρυφή χαρά
κάποια στιγμή διαπιστώνω
ακριβώς στο μπροστινό μου κάθισμα
ένα τυφλό αγόρι 10 χρονών
να παρακολουθεί
με προσοχή το έργο
σε λίγο ένα δεύτερο έργο μέσα στο έργο
εξελίσσεται
ένας χαρούμενος παπουτσωμένος μεσήλικας
κι ένα ευτυχισμένο τυφλό αγόρι
μοιράζονται μηνύματα ταυτόχρονα
με τρόπο διαφορετικό
σε έναν χώρο γεμάτο κόσμο
που κανείς τους δεν βλέπει
μάταια προσπαθώ να λυπηθω αυτό το αγόρι
τελικά ομολογώ ότι το ζηλεψα
για ποτέ ακυρώθηκε η χαρα μου
μπροστά στην ευτυχία της τυφλότητας του
που τον βοηθά
με αθωότητα ξεχασμένη από καιρό
σε μένα
να παρακολουθεί τον κόσμο
μια αθωότητα που ποτέ κανένα καινούργιο ζευγάρι παπουτσιών
δε θα μου φέρει πίσω
τελειώνοντας η παράσταση
με ανακούφιση απομακρύνθηκα
στη σκέψη ότι τελικά ευτυχώς
που η τυφλότητα του
τον εμπόδισε να δει στα μάτια μου
τον φθόνο μου για την τόση αθώα ευτυχία του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου